Evliliğimizin üçüncü yılında aramıza minik bir kuzunun gelmesini arzu ettik, fakat çevremden
duydugum ‘zor hamile kalma’ hikayelerinden dolayı ,isteyince hemen olamayacağı düşüncesi beni
oldukça telaşlandırdı. Şükürler olsun ki bu telaşım iki üç ay sürdü.Doktorumun hamile olduğumu
söylediği an ki heyecanımı hayatım boyunca unutamam!
Ve artık “O serüven” başlamıştı.. İlk işim; hamilelik ve anne olmakla ilgili dergiler,kitaplar
okumaktı.Daha önce ailemde ve çevremde bir bebek olmayışı; bırakın sorumluluk alıp
bakmayı,kucağıma alma olanağı bile yaşatmamıştı.Deneyimsiz oluşumun bende yarattığı soru
işaretlerini ve endişeleri bu kitaplar gideriyordu.
Hamileliğimin her anı çok güzel ve özeldi.Hiç bitmeyecek gibiydi sonunu merak ettiğim ‘O’
gerçek serüven. Karnımın her ay birazdaha büyüdüğünü görmek,canparemin kıpırdanışlarını
hissetmek olağanüstüydü.Onun için besleniyor,ona göre yürüyor,okuyor hatta dinliyordum.Evet ben
ilkdefa canımdan öte bir şeyi düşünüyordum.O koca göbeğe bile tam alışmıştım ki doğum gelip
çatmıştı.sezeryan tarihinden bir gün önceki gece misafir sandığım hafif bir karın ağrısı ile uyanıp
iççamaşırımda leke gördüm.Eşimi sakince uyandırdım,”galiba doğum başlıyor!”diye evde
hazırlanmaya koyuldum.Duşa girdim,saçlarımı fönledim Hamileliğim boyunca dinlediğim
doğum hikayelerinde ;”aman sakın heyecanlanma,belirtiden hemen sonra doğum olmaz,ilk bebekte
hemen doğum başlamaz,hatta manikür pedikür bile yaptırabilirsin” sözlerini heralde çok ciddiye
almışım ki ,fazla sakin hareket ettiğimden hastaneye vardığımızda neredeyse normal doğum
yapabilecek duruma gelmek üzereydim.Hemşirelerin soru faslı, “beni
bekletmeyin,uyuşturun,normal doğum yapmayacağım”diye ağlamamla son buldu.Nasıl bir duygu
karmaşası içindeysem,sancı geldiğinde ağlıyor,gittiğinde fotoğrafçıya pozlar veriyordum
Sezeryan doğum yapmaya hamileliğimin başında,hatta öncesinde karar vermiştim.Normal
doğum yapma fikri her zaman bana endişe ve korkuyu beraberinde getirmiştir.Tabiki korkusuzca
normal doğum yapan annelere de özenmiyor değildim.adı üzerinde:normal.
Epidural mi,genel anestezi mi derken,oğlumun doğduğu anı görüp onu kucağıma alacak olma
düşüncesi beni epidural anesteziye yöneltti.Evet,kesinlikle o anları uyutularak geçirmemeliydim!
Oğlum gözlerini açtığında beni ilk göreceği anı,ilk nefes alışını,bakışını nasılda hayal etmiştim
dokuz ay boyunca!
yaşadığım ikinci unutamayacağım,muhteşem bir andı. O an; şiş gözlerime,tombiş ve ağrılı
göbeğime,uykusuz ve bitkin halime rağmen çok güzeldim. Çünkü ben anneydim!
İlk emzirdiğimde gözyaşlarıma gülücüklerim eşlik etti.Doğduğu ilk dakikalar içerisinde
göğsümü önceden biliyormuş gibi emmeye başlaması Tanrı’nın bir lütfu olmalıydı.Minik kuzum
kucağımdayken O’na binlerce kez teşekkür ettim.
Benim hikayem aslında o an başladı.
Oğlum dort yaşına geldi ve dort sene içinde yaşadıklarım benim gökkuşağıma en güzel rengi
ekledi .Oğlum beni ben yaptı ,büyüttü, olgunlaştırdı. Sabrımı,heyecanımı ve üzüntümü kontrollü
yaşamayı öğretti.Böcek görünce çığlığı basan ben,oğlumla beraber “aa bak böcek” deyip geçmeyi
öğrendim.. Ağlamak istediğimde gözümde yaşı tutmayı, gülmek istediğimde ciddi durabilmeyi,
istemediğim bir şeyi gerekirse yapabileceğimi öğretti.
Her anne kendi hikayesini yazar ve her hikaye çok özeldir. Onun bana yaşattığı sayısız deneyim
beni hikayemin kahramanı yaptı. Şimdi sıra oğlumda, benim minik canparem de büyüyüp bir
kişinin kahramanı olabilmeli.Çünkü annesi benim; onun yarattığı kahraman!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınız için teşekkürler...